بیماری‌هاپزشکیپوستدانستنی های سلامت

با باورهای نادرست در مورد بیماری پوستی پسوریازیس آشنا شوید

پسوریازیس یک بیماری پوستی نسبتاً شایع و مزمن خود ایمنی است. پسوریازیس هنگامی رخ می‌دهد که دستگاه ایمنی بدن سیگنال‌های اشتباهی می‌فرستد.

پسوریازیس باعث ایجاد لکه‌های پوسته پوسته معمولاً روی زانو‌ها، پوست سر، آرنج‌ها و پشت می‌شود. این لکه‌ها در پوست روشن به رنگ قرمز ظاهر می‌شوند و در پوست تیره ممکن است بنفش به نظر برسند.

در سطح جهانی، تشخیص شیوع دقیق پسوریازیس دشوار است. با این‌حال، یک مطالعه در سال ۲۰۲۰ نشان داد که میزان شیوع این بیماری در شرق آسیا ۰.۱۴ درصد و در استرالیا ۱.۹۹ درصد است و این آمار برای سایر نقاط جهان متفاوت است.

مطالعات دیگر، نرخ‌های بسیار بالاتری را شناسایی کرده‌اند. به‌عنوان مثال، یک مطالعه میزان شیوع ۱۱.۴ درصدی این بیماری را در نروژ اندازه‌گیری کرده است.

جدا از جنبه‌های فیزیکی پسوریازیس، این وضعیت می‌تواند بر رفاه و کیفیت زندگی افراد تأثیر بگذارد.

به طور مشابه، برخی از افراد مبتلا به پسوریازیس با ننگ مواجه می‌شوند. دیدگاه‌های انگ زدن به افراد مبتلا به پسوریازیس در بین مردم ایالات متحده رایج است. کمپین‌های آموزشی برای عموم و کارآموزان پزشکی ممکن است انگ نسبت به افراد مبتلا به پسوریازیس را کاهش دهد.

با در نظر گرفتن این موضوع، در این مطلب به برخی اشتباهات رایج در مورد بیماری پسوریازیس می‌پردازیم. در ادامه با کیمازی مگ همراه باشید.

پسوریازیس مسری است

اگرچه این باور اشتباه میان مردم رایج است؛ اما باید بدانید که این موضوع اشتباه است. شما نمی‌توانید از دیگران پسوریازیس را بگیرید. این یک وضعیت خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به طور نامناسبی پاسخ می‌دهد و سلول‌های پوستی بیش از حدی تولید می‌کند.

این بیماری با تماس فرد به فرد یا با به اشتراک گذاشتن مایعات بدن (با بوسیدن یا به اشتراک گذاشتن غذا یا نوشیدنی) منتقل نمی‌شود. همچنین نمی‌تواند توسط دیگران در مکان‌های عمومی با امکان تماس نزدیک، مانند استخر‌های شنا یا سونا، منتقل شود.

پسوریازیس فقط پوست خشک است

خیر، پسوریازیس خیلی بیشتر از این است. در این بیماری، ساختار پوست خیلی سریع‌تر تغییر می‌کند چرخه معمول تغییر پوست تقریباً هر ۲۸ روز است؛ اما در پسوریازیس، می‌تواند به ۴ تا ۵ روز هم برسد.

به دلیل این چرخش کوتاه، سلول‌های پوست هنوز بالغ نشده‌اند و همین موضوع باعث می‌شود آن‌ها به صورت فلس‌های ضخیم در بیایند که بدن نمی‌تواند طبق معمول آن‌ها را از بین ببرد.

علاوه بر این، رگ‌های خونی نیز تغییر می‌کنند و به سطح نزدیک‌تر می‌شوند که باعث می‌شود نواحی درگیر، در صورت خراشیدن، خونریزی کرده و بسیار قرمز و دردناک شوند.

پسوریازیس

در موارد شدیدتر، پسوریازیس می‌تواند باعث ترک خوردن و خونریزی پوست شود که می‌تواند ناتوان‌کننده باشد. پسوریازیس در دست‌ها یا پا‌ها می‌تواند فعالیت‌های روزمره را دشوار کند و پسوریازیس در نواحی مانند کشاله ران یا باسن می‌تواند حتی نشستن یا رفتن به توالت را دردناک کند.

تنها یک نوع پسوریازیس وجود دارد

یک تصور غلط رایج وجود دارد که پسوریازیس، پسوریازیس است و هیچ گونه تغییری در آن وجود ندارد. به هر حال، این چنین نیست و این بیماری انواع مختلفی دارد. شایع‌ترین نوع پسوریازیس، پلاک بزرگ با فلس‌های معمولی نقره‌ای ضخیم است. انواع دیگر عبارتند از:

پسوریازیس روده‌ای: مردم گاهی اوقات این بثورات گسترده را به عنوان پسوریازیس قطره باران توصیف می‌کنند؛ زیرا لکه‌ها پوسته پوسته و به شکل اشک هستند.

پسوریازیس معکوس: این نوع فقط در نواحی خاصی ایجاد می‌شود که با سایر قسمت‌های بدن تماس دارند، مانند زیر بغل، کشاله ران یا ناحیه زیر سینه‌ها.

پسوریازیس اریترودرمیک: این نوع غیر معمول پسوریازیس شامل بثورات لایه‌بردار است که روی پوست سفید قرمز رنگ دیده می‌شود و قسمت اعظم بدن را می‌پوشاند.

پسوریازیس پوسچولار: در این نوع، برجستگی‌های چرکی ایجاد می‌شوند که بیشتر روی دست‌ها و پا‌ها قرار دارند.

پسوریازیس ناشی از عدم رعایت بهداشت است

وجود پسوریازیس به این معنی نیست که بهداشت فرد ضعیف است. در واقع، افراد مبتلا به پسوریازیس باید در مورد مراقبت از خود دقیق باشند؛ زیرا پوست آن‌قدر دردناک و پوسته پوسته است که نیاز به مراقبت مداوم دارد.

پسوریازیس

افراد مبتلا به پسوریازیس اغلب مجبورند دو بار در روز از درمان‌های خود استفاده کنند، به این معنی که افراد زمان زیادی را صرف مدیریت آن می‌کنند؛ زیرا اگر این بیماری ر‌ها شود، درمان آن بسیار دشوار خواهد شد.

پزشکان می‌توانند پسوریازیس را درمان کنند

این یک باور اشتباه دیگر است؛ زیرا در حال حاضر هیچ درمانی برای پسوریازیس وجود ندارد. با این‌حال، دانشمندان به توسعه درک خود از این بیماری ادامه می‌دهند و یافته‌های جدید ممکن است در مرحله‌ای در آینده منجر به درمان شوند.

مهم‌تر از همه این است که پسوریازیس را می‌توان تا حدودی با موفقیت درمان و مدیریت کرد و پزشکان و متخصصان پوست می‌توانند طیف گسترده‌ای از گزینه‌های درمانی را ارائه دهند.

پسوریازیس فقط پوست را درگیر می‌کند

تأثیر این عارضه روی پوست قابل توجه‌ترین است؛ اما پسوریازیس فقط در عمق پوست نیست. پسوریازیس می‌تواند بیشتر از پوست را تحت تأثیر قرار دهد. تخمین‌زده می‌شود ۶ تا ۴۲ درصد از افراد مبتلا به پسوریازیس نیز به آرتریت پسوریازیس مبتلا می‌شوند که نوعی آرتریت التهابی است که مفاصل را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اغلب زانو‌ها یا مفاصل دست و پا و همچنین مناطقی که تاندون‌ها به استخوان می‌پیوندند، مانند پاشنه پا و کمر را درگیر می‌کند.

پسوریازیس

پسوریازیس علاوه بر اثرات فیزیکی، می‌تواند تأثیر روانی نیز داشته باشد. افراد مبتلا به پسوریازیس نیز بیشتر احتمال دارد اضطراب، افسردگی، و اعتماد به نفس و عزت نفس پایین را تجربه کنند، که همگی می‌توانند تأثیر قابل توجهی بر زندگی روزمره داشته باشند.

هیچ درمانی نمی‌تواند پسوریازیس را تسکین دهد

اگرچه هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد؛ اما این‌که هیچ گزینه درمانی وجود ندارد، یک باور اشتباه است. بسته به این‌که فرد چقدر تحت تأثیر قرار گرفته است، درمان‌های متعددی وجود دارد که می‌توانند به تسکین علائم پسوریازیس کمک کنند.

این درمان‌ها، از کرم‌های موضعی گرفته تا پماد‌ها، فوم‌ها و ژل‌ها را شامل می‌شوند. نور درمانی نیز مانند دارو‌های اصلاح‌ کننده بیماری هم به صورت قرص و هم به صورت تزریقی مورد استفاده قرار می‌گیرد که همگی دارای مزایا و خطرات مرتبط هستند.

از آن‌جایی که پسوریازیس یک بیماری مزمن است که تا آخر عمر ادامه می‌یابد، ممکن است فرد نیاز داشته باشد با پزشک برای اصلاح برنامه درمانی خود در طول زمان همکاری کند.

پسوریازیس

اکثر افراد مبتلا به پسوریازیس درمان خود را تحت راهنمایی پزشکی شروع می‌کنند که می‌تواند درمان‌های موضعی را در فرمول‌های مختلف (کرم‌ها، پماد‌ها و ژل‌ها) تجویز کند.

اگر پسوریازیس شدیدتر باشد یا اگر انواع مختلف درمان‌های موضعی بی‌اثر باشند، پزشک باید بیمار را به یک متخصص پوست ارجاع دهد که می‌تواند گزینه‌های درمانی بیشتری مانند درمان با اشعه ماوراء بنفش و قرص‌ها و درمان‌های تزریقی را ارائه دهد.

پسوریازیس فقط بزرگسالان را مبتلا می‌کند

این بیماری بیشتر در بزرگسالان دیده می‌شود. پسوریازیس اغلب در سال‌های نوجوانی شروع می‌شود و تا آخر عمر ادامه می‌یابد؛ اما در کودکان و همچنین به ندرت در نوزادان هم دیده می‌شود.

به نظر می‌رسد دو بازه سنی برای شروع اوج بیماری وجود دارد: از اواخر نوجوانی تا اوایل ۳۰ سالگی و بین سنین ۵۰ تا ۶۰ سالگی.

پسوریازیس همان اگزما است

اگرچه علائم اولیه اگزما و پسوریازیس هر دو پوستی هستند؛ اما شرایط آن‌ها کاملاً متفاوت است.

اگزما اغلب بر اساس یک واکنش آلرژیک است؛ پسوریازیس این چنین نیست. همچنین، اگزما در کودکان خردسال شایع‌تر است و می‌تواند به مرور زمان ناپدید شود. برعکس، پسوریازیس در کودکان کم‌تر شایع است و یک بیماری مادام العمر است.

اگزما تمایل دارد نواحی مختلف بدن را تحت تأثیر قرار دهد و در داخل آرنج‌ها و زانو‌ها ظاهر می‌شود، در حالی که پسوریازیس بیشتر در قسمت بیرونی آرنج‌ها و زانو‌ها و همچنین روی زانو‌ها و پوست سر ظاهر می‌شود.

پسوریازیس

به‌طور کلی، مکانیسم‌های زمینه‌ای که باعث اگزما و پسوریازیس می‌شوند نیز متفاوت هستند. پسوریازیس یک بیماری خودایمنی است، در حالی که اگزما می‌تواند شامل عوامل ژنتیکی، محیطی و سایر عوامل باشد. با این‌حال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد اگزما می‌تواند یک بیماری خود ایمنی نیز باشد.

تغییر رژیم غذایی می‌تواند پسوریازیس را درمان کند

هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد رژیم غذایی خاصی می‌تواند پسوریازیس را درمان کند. بسیاری از افراد ممکن است تغییر در رژیم غذایی را با بهبود مرتبط بدانند؛ اما از آن‌جایی که ماهیت پسوریازیس سینوسی است، این می‌تواند یک اتفاق تصادفی باشد.

با این‌حال، پیروی از یک رژیم غذایی سالم و متعادل، پایین نگه داشتن وزن و ورزش منظم به‌طور کلی توصیه‌های خوبی است که باید برای سلامتی کلی رعایت کرد.

پسوریازیس

در حال حاضر تحقیقات خاصی وجود ندارد که هرگونه تغییر خاص در رژیم غذایی را با بهبود علائم پسوریازیس مرتبط کند. عواملی مانند چاقی، الکل و سیگار می‌توانند شدت علائم پسوریازیس را افزایش دهند؛ بنابراین یک سبک زندگی سالم، از جمله ورزش منظم و یک رژیم غذایی سالم و متعادل، می‌تواند در مدیریت پسوریازیس مفید باشد.

کلام آخر

پسوریازیس قابل درمان نیست، اما قابل کنترل است. هر کسی که فکر می‌کند ممکن است پسوریازیس داشته باشد باید با پزشک صحبت کند تا بتواند در اسرع وقت درمان را آغاز کند.

مانند تمام شرایط پزشکی، محققان به بررسی روش‌هایی ادامه می‌دهند که از طریق آن‌ها ممکن است بتوان علائم را به طور مؤثرتری مدیریت کرد. یک روز، دانشمندان ممکن است درمانی نیز برای این بیماری ایجاد کنند.

منبع
Medical News Today

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا