با ظهور داروهای جدید کووید ۱۹، این ترس وجود دارد که مردم به‌طور کلی از واکسیناسیون منصرف شوند.
در طول همه‌گیری کووید ۱۹، چیزی که همه نیاز داشتیم، یک درمان آسان برای این بیماری است که افراد را از بیمارستان دور نگه می‌دارد. با این‌حال، ظرف چند هفته آینده، دو داروی ضد ویروس جدید خواهیم داشت که نام یکی از آن‌ها مولنوپیراویر است و توسط شرکت مرک ساخته شده و دیگری نیز Paxlovid است که توسط شرکت فایزر ساخته شده است. ظهور دو روش درمانی بسیار مؤثر برای کووید ۱۹ چیزی جز تغییر بازی نیست.
با توجه به این‌که در ایالات متحده نزدیک به ۳۰ درصد از بزرگسالان هنوز به‌طور کامل در برابر کووید ۱۹ واکسینه نشده‌اند، طبیعی است این پرسش ایجاد شود که آیا داشتن این داروهای خوراکی بسیار مؤثر ارزش یا نقش واکسن‌های کووید را کاهش می‌دهد یا خیر. این ترس واقعی از سوی متخصصان بهداشت عمومی ابراز می‌شود؛ زیرا آن‌ها بر این باور هستند که اگر درمان‌های بسیار مؤثر آماده باشند، افرادی که تاکنون از واکسن دوری کرده‌اند، احتمالاً هرگز واکسینه نخواهند شد. ابتلای آن‌ها به کووید ۱۹ احتمالاً اجتناب‌ناپذیر است و این موضوع روند حضور بیماری همه‌گیر را طولانی‌تر می‌کند و افرادی که ضعیف و در معرض خطر هستند را با مشکل مواجه می‌کند.
این نگران‌کننده است؛ زیرا با توجه به تجربه‌ی ما از بیماری‌های عفونی گذشته، همواره پیشگیری از عفونت بهتر از درمان آن است. این امر در مورد کووید ۱۹ نیز صادق است؛ زیرا می‌توانیم به راحتی با واکسن‌های ایمن و بسیار مؤثر از عفونت جلوگیری کنیم. در داده‌های کارآزمایی بالینی، واکسن فایزر ۹۵ درصد در پیشگیری از عفونت در بزرگسالان، واکسن مدرنا ۹۴ درصد و واکسن جانسون و جانسون ۶۶ درصد مؤثر بودند. همه واکسن‌های کووید ۱۹ در پیشگیری از بیماری شدید، بستری شدن در بیمارستان و مرگ بسیار مؤثر هستند. برای بسیاری از ما، این اهمیت بیشتری در مقایسه با درمان عفونت دارد.
با ارزش‌ترین دارایی ما در مبارزه با کووید ۱۹، هنوز هم به صراحت واکسیناسیون است و وجود داروهای مؤثر، از اهمیت آن نمی‌کاهد.
این نگرانی که اگر اکنون درمان‌های مؤثری برای کووید ۱۹ داشته باشیم، افراد واکسینه نشده هرگز واکسینه نخواهند شد، موضوع جدیدی نیست. سناریوی مشابهی قبلاً در مورد آنتی‌بادی‌های مونوکلونال مجاز برای درمان افرادی که یا آلوده هستند یا در معرض SARS-CoV-2 هستند، رخ داده است. این دارو‌ها در پیشگیری از بستری شدن در بیمارستان در موارد اولیه و مواجهه با بیماری مؤثر بوده‌اند.
در فلوریدا، این محصولات به راحتی در دسترس هستند و برخی عملاً آنتی‌بادی‌ها را به عنوان جایگزین واکسن معرفی کرده‌اند. بسیاری از افراد واکسینه نشده آن‌ها را مصرف کرده‌اند و احتمالاً از بیماری‌های جدی اجتناب کرده‌اند. به طرز متناقضی، برخی از افرادی که از واکسن‌ها و علوم پیشرفته پشت سر آن‌ها بیزار هستند، از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال استقبال می‌کنند و آن هم نتیجه علم پیشرفته است. این احتمالاً به این دلیل است که افراد پس از اطلاع از ابتلا به کووید ۱۹، تصورات خود را از خطر تغییر می‌دهند. وقتی بیمار می‌شوند، نسبت به زمانی که سالم هستند، تمایل بیشتری به پذیرش مداخلات پیدا می‌کنند و محاسبه ریسک/منفعت برای بسیاری از آن‌ها تغییر می‌کند.
این تفکر که یک فرد واکسینه نشده می‌تواند یک قرص را به جای درمان‌های آنتی‌بادی تزریقی مصرف کند، روز به روز بیشتر می‌شود. با این‌حال، هر چقدر هم این خط استدلال در نگاه اول قانع کننده به نظر برسد، باید بدانید که کاملاً اشتباه است.
کووید ۱۹، به ویژه در افراد واکسینه نشده، چیزی است که باید از آن اجتناب کرد و فرقی نمی‌کند خطر ابتلا در شما چقدر است. گروه‌های پرخطر، پس از ابتلا به کووید ۱۹ در بیمارستان بستری می‌شوند و این بیماری می‌تواند منجر به مرگ آن‌ها شود. کووید ۱۹ تقریباً در همه افراد مخرب و مسری است. این بیماری در بخش کوچکی از مبتلایان، علائمی به نام علائم طولانی مدت کووید ۱۹ ایجاد می‌کند که در زندگی روزمره اختلال ایجاد می‌کند. فردی که آلوده است باید خود را ایزوله کند و مکرراً آزمایش شود. افرادی که به طور قابل توجهی در معرض خطر قرار می‌گیرند، باید روز‌های قرنطینه را پشت سر بگذارند.
واکسن‌ها بدون شک و به‌طور قابل توجهی احتمال وقوع این بیماری و علائم کوتاه مدت و طولانی مدت آن را کاهش می‌دهند.
داروهای ضد ویروس کووید ۱۹، مانند آنتی‌بادی‌های مونوکلونال، جایگزین واکسیناسیون نیستند. آن‌ها مکمل واکسن هستند و عملکرد مهمی دارند. هنگامی که داروی تامیفلو ضد ویروسی آنفولانزا در دسترس قرار گرفت، از اهمیت واکسن آنفلوآنزا کاسته نشد. مردم همچنان واکسن آنفولانزا دریافت می‌کنند و اگر بیمار شوند (صرف نظر از این‌که واکسن آنفولانزا زده‌اند یا خیر)، روز‌های کم‌تری بیمار می‌شوند و کم‌تر در بیمارستان بستری می‌شوند و به دلیل تامیفلو دچار عوارض نمی‌شوند.
این داروهای ضد ویروس جدید کووید ۱۹ در هر فرد واجد شرایط، صرف‌نظر از وضعیت واکسیناسیون، استفاده می‌شوند و پزشکان مانند آنتی‌بادی‌های مونوکلونال، ارزش زیادی برای دارو‌ها قائل هستند. علاوه بر این، از آن‌جایی که رمدسیویر (تنها درمان موجود برای کووید) نیازمند بستری شدن در بیمارستان و فضای اختصاصی در بیمارستان است، داشتن این ضد ویروس‌های خوراکی به ما کمک می‌کند تا به یکی از مهم‌ترین اهداف مدیریت همه‌گیری یعنی حفظ ظرفیت بیمارستان دست یابیم.
هنگامی که این ضد ویروس‌ها در ایالات متحده در دسترس قرار گیرند، تسلیحات ما برای مقابله با کووید ۱۹ ما قوی خواهد بود. ما صد‌ها آزمایش تشخیصی، چندین درمان و واکسن اثبات شده خواهیم داشت. این ابزار‌های مؤثر به ما این امکان را می‌دهند که رفته رفته از دوران همه‌گیری خارج شویم و این وضعیت آشفته را پشت سر بگذاریم.
این‌که چنین بیماری خطرناکی در کم‌تر از دو سال به یک عفونت قابل پیشگیری با واکسن تبدیل شد که می‌توان آن را حتی در خانه تشخیص داد و با آنتی‌بادی‌های مونوکلونال و داروهای ضد ویروس خوراکی درمان کرد، واقعاً قابل توجه است.
با این‌حال، کووید ۱۹ بیماری‌ای نیست که از بین برود. این یک ویروس تنفسی مؤثر است که دارای مخزن حیوانی است و حتی قبل از این‌که افراد علائمی داشته باشند، به سرعت پخش می‌شود. ویروس آمده که بماند؛ اما می‌توانیم به افزودن ابزار‌هایی برای مدیریت بهتر آن ادامه دهیم. از آن‌جایی که ممکن است این ویروس به چیزی بومی مانند آنفولانزا تبدیل شود، هدف این است که از بستری شدن در بیمارستان و کشتن افراد جلوگیری شود. ایجاد فهرستی از اقدامات متقابل پزشکی، از جمله درمان، یک وظیفه حیاتی است. در نهایت، با هر تحلیلی، واکسن‌ها ابزار اصلی مورد نیاز برای انجام این وظیفه باقی خواهند ماند.
در نبرد با کووید ۱۹، حتی با وجود خوش‌بینی با ورود داروهای ضد ویروسی خوراکی، ما هنوز باید واکسیناسیون را در اولویت قرار دهیم. این بسیار خوب است که گزینه‌های درمانی متعددی برای جلوگیری از بیماری شدید در افراد آلوده وجود دارد؛ اما، بدون شک، هنوز هم بهتر است تا آن‌جا که می‌توانیم از عفونت‌ها جلوگیری کنیم.
