بیماری پاژه استخوانی و هرآنچه که باید در مورد آن بدانید

بیماری پاژه دومین نوع شایع بیماری استخوان پس از پوکی استخوان است و در برخی کشورها یک بیماری نسبتاً شایع به‌شمار می‌رود.

بیماری پاژه استخوانی، اختلالی در فرآیند بازسازی استخوان است که در آن بدن استخوان قدیمی را جذب کرده و استخوان جدید غیرطبیعی تشکیل می‌دهد. این استخوان غیرطبیعی می‌تواند ناشی از اشتباهات در فرآیند بازسازی استخوان باشد.

بدن یک فرد مبتلا به بیماری پاژه ممکن است استخوان جدید را در مکان‌های نادرست ایجاد کند یا استخوان قدیمی را از نواحی مورد نظر خود خارج کند.

این فرآیند می‌تواند منجر به ضعف در استخوان‌ها، درد استخوان، آرتریت، بدشکلی و شکستگی شود. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پاژه متوجه نمی‌شوند که به آن مبتلا هستند؛ زیرا علائم اغلب خفیف یا غیرقابل تشخیص هستند.

اگر در بدن فرد مبتلا به بیماری پاژه استخوانی، یک استخوان شکسته شود، ممکن است به دلیل نقص در فرآیند بازسازی استخوان، مدت زیادی طول بکشد تا بهبود یابد.

در این مطلب، علائم، علل و درمان‌های بیماری پاژه استخوانی، از جمله گزینه‌های احتمالی برای جراحی را بررسی می‌کنیم. با مجله دانستنی کیمازی مگ همراه باشید.

علائم بیماری پاژه استخوانی

بسیاری از مردم از ابتلای خود به بیماری پاژه آگاه نیستند؛ زیرا علائمی را تجربه نمی‌کنند. آن‌ها همچنین ممکن است هر علامتی را با سایر اختلالات استخوانی مانند آرتریت اشتباه بگیرند.

شایع‌ترین علائمی که رخ می‌دهد مربوط به درد استخوان یا مفاصل است. علائم دیگر شامل تورم مفاصل، حساسیت یا قرمزی پوستی است که نواحی تحت تأثیر بیماری پاژه را می‌پوشاند. برخی از افراد تنها پس از تجربه شکستگی در استخوان ضعیف شده از تظاهرات بیماری پاژه آگاه می‌شوند.

بیماری پاژه بیشتر در استخوان‌های زیر رخ می‌دهد:

• لگن
• ستون فقرات
• جمجمه
• استخوان ران
• استخوان ساق پا

بسیاری از اعصاب اصلی بدن از میان یا در کنار استخوان‌ها می‌گذرند؛ بنابراین رشد غیرطبیعی استخوان ممکن است باعث فشرده شدن، گیرکردن یا آسیب رساندن به عصب شود و باعث درد شود.

عوارض بیماری پاژه استخوانی

در حالی که چشم انداز افراد مبتلا به بیماری پاژه به‌طور کلی خوب است؛ اما ممکن است این بیماری منجر به سایر مشکلات سلامتی شود، از جمله:

• آرتروز
• از دست دادن شنوایی
• بیماری قلبی
• مشکلات سیستم عصبی
• سارکوم پاژه (نوعی سرطان که در یک درصد افراد مبتلا به بیماری پاژه رخ می‌دهد).
• لق شدن دندان‌ها
• مشکلات بینایی

علل ابتلا به بیماری پاژه استخوانی

پژوهش‌گران هنوز به‌طور قطعی علت بیماری پاژه را تعیین نکرده‌اند. به نظر می‌رسد بیماری پاژه در خانواده‌ها دیده می‌شود. طبق گزارش کالج روماتولوژی آمریکا، در ۳۰ درصد موارد بیش از یک عضو خانواده به این اختلال مبتلا هستند.

پیشنهاد دیگر این است که این اختلال احتمالاً به دلیل عفونت توسط ویروس سرخک در دوران کودکی رخ می‌دهد. مطالعات اخیر نشان داده‌اند که سرخک ممکن است مکانیسم تشکیل استخوان را تغییر دهد و منجر به بیماری پاژه شود.

با این‌حال، پژوهش‌گران هنوز ارتباط روشنی بین ویروس و بیماری پاژه کشف نکرده‌اند. شواهد نشان می‌دهد که تعداد افراد مبتلا به بیماری پاژه در ۲۵ سال گذشته رو به کاهش بوده است. برخی از دانشمندان افزایش واکسیناسیون در بسیاری از کشور‌ها و در نتیجه کاهش تعداد افراد مبتلا به سرخک را با کاهش نرخ بیماری پاژه مرتبط می‌دانند.

بیماری پاژه چقدر شایع است؟

حدود ۱ میلیون نفر در ایالات متحده به بیماری پاژه مبتلا هستند. بیماری پاژه در افراد مسن و همچنین افرادی از شمال اروپا بیشتر رخ می‌دهد. این اختلال با نسبت ۳ به دو، بیشتر در مردان رخ می‌دهد.

تشخیص بیماری پاژه

پزشک معمولاً ابتدا با استفاده از معاینه فیزیکی احتمال بیماری پاژه را شناسایی می‌کند که ممکن است این آزمایش فیزیکی ناهنجاری‌های شکل اسکلتی یا بدشکلی استخوان را نشان دهد.

پزشک سپس از اسکن استخوان و مطالعات آزمایشگاهی برای تعیین وسعت این بیماری استفاده خواهد کرد.

آزمایش خون آلکالین فسفاتاز می‌تواند نشان‌دهنده بیماری پاژه باشد. افراد مبتلا به این اختلال مقدار زیادی آلکالین فسفاتاز (نوعی آنزیم) در خون دارند. با این‌حال، بسیاری از بیماری‌ها یا شرایط دیگر ممکن است علت افزایش سطح آلکالین فسفاتاز باشند.

اسکن استخوان می‌تواند ناهنجاری‌های بازسازی استخوان، از جمله مناطق افزایش و کاهش رسوب استخوان را نشان دهد. سپس پزشک برای تأیید تشخیص باید از استخوان‌های مبتلا به این بیماری عکس‌برداری با اشعه ایکس انجام دهد.

درمان بیماری پاژه چگونه است؟

درمان می‌تواند بیماری پاژه را کنترل کند و تأثیر علائم را کاهش دهد؛ اما هیچ درمان کاملی برای آن در دسترس نیست.

همه افراد مبتلا به بیماری پاژه به درمان نیاز ندارند؛ اما اگر علائمی وجود داشته باشد یا آزمایش‌ها نشان دهد که درمان ضروری است، خط اول درمان معمولاً بیس فسفونات‌ها خواهد بود. همچنین ممکن است پزشکان ویتامین D و کلسیم را به عنوان مکمل تجویز کنند.

بیس فسفونات‌ها دارو‌هایی هستند که به کاهش تجزیه استخوان‌های نامرتب کمک می‌کنند. افرادی که بیس فسفونات دریافت می‌کنند نیز باید سطح کافی ویتامین D و کلسیم را حفظ کنند.

اداره مکمل‌های غذایی (ODS) توصیه می‌کند که افراد بین سنین ۵۱ تا ۷۰ سال، باید روزانه ۱۲۰۰ میلی‌گرم کلسیم و حداقل ۶۰۰ واحد بین‌المللی (IU) ویتامین D مصرف کنند. افراد بالای ۷۰ سال باید مصرف ویتامین D را به ۸۰۰ واحد در روز افزایش دهند.

پزشکان همچنین افزایش قرار گرفتن در معرض نور خورشید را توصیه می‌کنند؛ زیرا این کار توانایی بدن برای ساخت ویتامین D را بهبود می‌بخشد. بیس فسفونات‌های خوراکی و مکمل‌های کلسیم را حداقل با فاصله ۲ ساعت مصرف کنید؛ زیرا کلسیم می‌تواند جذب بیس فسفونات را کاهش دهد.

بیس فسفونات‌ها و کلسیم می‌توانند از قسمت‌های ضعیف‌تر استخوان که باعث بدشکلی می‌شوند و در معرض خطر شکستگی بالایی هستند، محافظت کنند.

فرد مبتلا به بیماری پاژه که قبلاً سنگ کلیه را تجربه کرده است، باید افزایش مصرف کلسیم و ویتامین D را با پزشک خود در میان بگذارد.

عمل جراحی

اگر بیماری پاژه منجر به تغییر شکل قابل توجه استخوان یا شکستگی استخوان شود، ممکن است جراحی لازم باشد.

شکستگی‌ها بیشتر در استخوان ران و ساق پا دیده می‌شوند.

درمان این شکستگی‌ها معمولاً شامل یک میله اینترامدولاری است. یک جراح ارتوپد این میله را از طریق حفره مغزی در مرکز استخوان وارد می‌کند.

یکی دیگر از جراحی‌های رایج در افراد مبتلا به بیماری پاژه، استئوتومی است. در این روش، جراح یک مقدار از استخوان را برای اصلاح استخوانی که تراز ضعیفی دارد، بر می‌دارد. استئوتومی اغلب زمانی ضروری است که استخوان‌های پا در مراحل بعدی بیماری بد شکل می‌شوند.

چشم انداز بیماری پاژه به‌طور کلی خوب است، به خصوص اگر افراد قبل از تغییرات عمده استخوانی تحت درمان قرار گیرند.

پیشگیری از بیماری پاژه

بیماری پاژه برای اکثر افراد مبتلا به این اختلال اجتناب ناپذیر است؛ اما ورزش می‌تواند به حفظ سلامت اسکلتی، جلوگیری از افزایش وزن برای کاهش فشار روی مفاصل و استخوان‌ها و حفظ تحرک مفاصل کمک کند.

افراد مبتلا به این بیماری باید قبل از شروع هر برنامه ورزشی با پزشک خود صحبت کنند؛ زیرا فشار اضافی بر استخوان‌های آسیب دیده از بیماری پاژه می‌تواند منجر به آسیب جدی‌تر شود.

کلام آخر

بیماری پاژه استخوانی یک اختلال در فرآیندی است که از طریق آن، بدن استخوان را جذب و بازسازی می‌کند.

این بیماری می‌تواند منجر به تغییر شکل و ضعف استخوان شود که خطر آسیب و شکستگی را افزایش می‌دهد. با این‌حال، بیماری پاژه اغلب علائمی ایجاد نمی‌کند یا علائم آن بسیار خفیف هستند. بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال از ابتلا به آن آگاه نیستند.

پژوهش‌گران هنوز در حال بررسی علل بیماری پاژه هستند؛ اما برخی معتقدند که این بیماری با ویروس سرخک ارتباط دارد، زیرا دانشمندان ردپایی از این بیماری را در استخوان‌های مبتلا به بیماری پاژه یافته‌اند. این اختلال همچنین با کاهش میزان سرخک نیز کم‌تر رایج شده است.

درمان بیماری پاژه شامل بیس فسفونات‌های خوراکی و مکمل‌های ویتامین D و کلسیم است. اگر استخوان‌ها تغییر شکل داده باشند یا شکستگی‌ها رخ دهد، ممکن است یک روش جراحی به نام استئوتومی ضروری باشد.

چشم‌انداز بیماری پاژه استخوان در صورتی خوب است که فرد قبل از ایجاد ناهنجاری‌ها یا ضعف‌ها تحت درمان قرار گیرد. با این‌حال، هیچ درمان کاملی برای این اختلال در دسترس نیست.