بیماری کرون علاوه بر ایجاد ویرانی گسترده در سیستم گوازشی، می‌تواند پوست شما را نیز تحت تأثیر قرار دهد و مشکلاتی را ایجاد کند.
مقابله با بیماری کرون به مشکلات گوارشی ختم نمی‌شود. در واقع، نامی برای عوارض کرون وجود دارد که به هیچ وجه با سیستم گوارش تداخل نمی‌کند: عوارض خارج روده‌ای. مشکلات پوستی در کنار آرتروز و مشکلات تراکم استخوان از شایع‌ترین عوارض این بیماری هستند.
با توجه به اطلاعات ارائه شده از سوی بنیاد کرون و کولیت (CCF)، اختلالات پوستی حدود ۲۰ درصد از افراد مبتلا به بیماری التهابی روده را تحت تأثیر قرار می‌دهد. برخی از این اختلالات، مانند پسوریازیس، می‌توانند در زمستان بدتر شوند؛ زیرا دمای انجماد و هوای خشک داخل خانه می‌توانند پوست را خشک کنند. آماندا مون، پزشک متخصص پوست کودکان در بیمارستان کودکان فیلادلفیا، می‌گوید که مرطوب کردن پوست با پماد‌هایی مانند ژل نفتی (وازلین)، استفاده از مرطوب‌کننده و اجتناب از پارچه‌های خشک و محرک بالقوه می‌تواند به مبارزه با این مشکل کمک کند. او خاطرنشان می‌کند که برای علائم جدی‌تری که نمی‌توان با این اقدامات کنترل کرد، مراجعه به متخصص پوست مهم است؛ زیرا ممکن است برای درمان پسوریازیس به دارو‌های تجویزی نیاز داشته باشید.
دکتر مون می‌گوید، علاوه بر این، از آن‌جایی که کرون و بسیاری از دارو‌هایی که آن را درمان می‌کنند می‌توانند سیستم ایمنی را تضعیف کنند، افراد مبتلا به این بیماری نیز ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به عفونت‌های پوستی باشند. گاهی اوقات، یک عفونت باکتریایی می‌تواند پسوریازیس یا سایر بثورات را بدتر کند. متخصص پوست می‌تواند برای درمان عفونت دارو تجویز کند.
بیماری‌های رایج پوستی مرتبط با کرون
در زیر لیستی از شایع‌ترین مشکلات پوستی که در افراد مبتلا به کرون ایجاد می‌شود آورده شده است.
اریتم ندوزوم یا اریتم گرهی: اریتم ندوزوم باعث ایجاد برجستگی‌های صورتی یا قرمز رنگی در زیر پوست، معمولاً روی ساق پا می‌شود. اگرچه اریتم ندوزوم غیرقابل پیش‌بینی است؛ اما ممکن است با اوج گرفتن کرون ظاهر شود و پس از کنترل مجدد علائم، محو شود. پوشیدن جوراب‌های فشاری و بالا بردن پا‌ها می‌تواند به مدیریت اریتم ندوزوم کمک کند. اریتم ندوزوم در زنان شایع‌تر است و حدود ۲ تا ۱۰ درصد از افراد مبتلا به کرون را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
پیودرما گانگرنوزوم: این بیماری باعث ایجاد تاول‌های دردناک قرمز یا بنفش پر از چرک می‌شود که به زخم‌های پوستی تبدیل می‌شوند. این بیماری در مناطقی که پوست آسیب دیده یا تحریک شده است، بیشتر اتفاق می‌افتد و وضعیتی به نام پاترژی ایجاد می‌شود. اگرچه این زخم‌ها عفونی به نظر می‌رسند؛ اما معمولاً اینطور نیستند. بنابراین آنتی‌بیوتیک‌ها کمکی نمی‌کنند. پیودرما گانگرنوزوم قابل پیشگیری نیست؛ اما اجتناب از آسیب‌های پوستی ممکن است خطر را کاهش دهد. درمان ممکن است به دوز‌های بالای استروئید نیاز داشته باشد.
استوماتیت آفتی: این عارضه پوستی باعث ایجاد زخم‌های کوچک در دهان می‌شود که به آن زخم‌های شانکر نیز می‌گویند. آن‌ها معمولاً در افراد مبتلا به کرون هنگامی که علائم روده تشدید می‌شوند رخ می‌دهند و با کاهش علائم از بین می‌روند. آن‌ها دردناک و حساس هستند و معمولاً بین لثه و لب پایین یا روی زبان ایجاد می‌شوند. یک رژیم غذایی کرون متعادل و مکمل‌های ویتامین ممکن است به پیشگیری از آفت کمک کند. دهانشویه‌های دارویی نیز ممکن است به کاهش علائم کمک کنند.
سایر مشکلات پوستی مرتبط با کرون
شرایط پوستی موضعی در اطراف ناحیه مقعدی فرد مبتلا به بیماری کرون شامل ضایعات برجسته پوستی و ترک‌های پوستی به نام شقاق مقعدی است. این‌ها ناشی از تورم و تحریک ناشی از کرون است. با رعایت بهداشت، حمام آب گرم و پماد‌های تسکین‌دهنده می‌توانید به بهترین وجه از آن‌ها پیشگیری و آن‌ها را مدیریت کنید.
سایر مشکلات پوستی نادر مرتبط با کرون عبارتند از:
آکرودرماتیت انتروپاتیک: این یک عارضه کرون ناشی از کمبود روی است. روی برای تغذیه مطلوب مهم است؛ اما افراد مبتلا به کرون ممکن است برخی از مواد معدنی را به دلیل حملات اسهال از دست بدهند. این بیماری پوستی باعث ایجاد بثورات صورتی و پوسته پوسته می‌شود که معمولاً در اطراف دهان یا ناحیه مقعد ظاهر می‌شوند. جایگزینی روی در رژیم غذایی باعث از بین رفتن بثورات می‌شود.
اپیدرمولیز بولوزا آسکویزیتا: ای عارضه بسیار نادر است؛ اما در متون علمی به عنوان یکی از عوارض بیماری کرون گزارش شده است. به گفته مرکز اطلاعات ژنتیک و بیماری‌های نادر مؤسسه ملی سلامت، اپیدرمولیز بولوزا آسکویزیتا باعث ایجاد تاول در دست‌ها، زانو‌ها، آرنج‌ها و پا‌ها می‌شود. همچنین همراه سایر بیماری‌های مربوط به سیستم ایمنی رخ می‌دهد. درمان ممکن است به استروئیدها و دارو‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی نیاز داشته باشد.
بیماری‌های پوستی کرون ناشی از دارو
فراتر از شرایط پوستی که از خود این بیماری ناشی می‌شود، برخی از دارو‌های کرون ممکن است منجر به واکنش‌های نامطلوب پوستی شوند.
سولفاسالازین: این دارویی است که برای جلوگیری از التهاب در کرون استفاده می‌شود و ممکن است باعث ایجاد بثورات پوستی آلرژیک، کهیر یا خارش شود. در بیشتر موارد می‌توان این دارو را با داروی دیگری که حاوی سولفا نیست جایگزین کرد.
استروئیدها: استروئیدها یک داروی مهم هستند که برای جلوگیری از التهاب در کرون استفاده می‌شوند. طبق گفته بیمارستان مایو کلینیک (برترین بیمارستان جهان)، مصرف طولانی مدت استروئید می‌تواند باعث نازک شدن پوست، از دست دادن رنگ در پوست و تشدید آکنه شود.
دارو‌های ضد تومور فاکتور نکروز (TNF): آخرین کلاس دارویی که برای بیماری کرون استفاده می‌شود، دارو‌های ضد تومور فاکتور نکروز هستند که ممکن است باعث ایجاد بثورات پوستی در محل تزریق شوند. پسوریازیس یکی دیگر از بیماری‌های ایمنی است که ممکن است با کرون مرتبط باشد و دارو‌های ضد TNF ممکن است باعث پسوریازیس در برخی افراد شوند. در واقع، در گزارشی که در سال ۲۰۱۹ در مجله Archives of Rheumatology منتشر شد، نویسندگان پنج گزارش موردی را شرح دادند که در آن‌ها افراد مبتلا به کرون در حین دریافت این نوع درمان، ضایعات پوستی پسوریازیس در حال توسعه یا بدتر شدن را تجربه کردند. گزارش دیگری که در ژوئن ۲۰۱۴ در نشریه Digestion منتشر شد، ۱۳ فرد مبتلا به کرون را توصیف می‌کند که در هنگام دریافت دارو‌های ضد TNF به پسوریازیس مبتلا شده بودند. پس از قطع درمان ضد TNF، علائم پوستی آن‌ها بهبود یافت. تحقیقات دیگری که در ژانویه ۲۰۱۶ در مجله Scandinavian Journal of Gastroenterology منتشر شد، نشان داد که برخی از بیماران مبتلا به کرون که از چنین دارو‌هایی استفاده می‌کنند نیز ممکن است دچار اگزما شوند که باعث خارش و قرمزی پوست می‌شود. متخصصان پوست اغلب از نزدیک با متخصصان گوارش همکاری می‌کنند تا دارو و روشی را تعیین کنند که کرون را درمان می‌کند؛ اما مشکلات پوستی را تشدید نمی‌کند.
به یاد داشته باشید که بسیاری از این بیماری‌های پوستی در افرادی رخ می‌دهند که بیماری کرون ندارند و همچنین افراد مبتلا به بیماری کرون ممکن است دچار بیماری‌های پوستی شوند که ناشی از کرون نیستند.
تا آن‌جا که می‌توانید در مورد کرون آموزش ببینید. همچنین همکاری نزدیک با پزشک برای تحت کنترل نگه داشتن کرون، بهترین راه برای جلوگیری از عوارض است. در صورت بروز علائم جدید، از جمله علائمی که ربطی به مشکلات گوارشی ندارند، همیشه با پزشک خود مشورت کنید.
