پارکینسون یکی از اختلالات حرکتی است که درمانی ندارد. به تازگی دانشمندان دریافته‌اند که حمله قلبی می‌تواند خطر پارکینسون را کاهش دهد.
ما می‌دانیم که بیماری پارکینسون می‌تواند چه اثرات مخربی داشته باشد؛ اما دانشمندان هنوز در تلاش هستند تا دریابند چگونه این بیماری شروع می‌شود و چگونه باید آن را درمان کنند.
برخی از پژوهش‌های جدید ممکن است سرنخ‌های مفیدی را پیدا کرده باشند که حمله قلبی را با خطر کم‌تر ابتلا به پارکینسون در آینده مرتبط می‌کند.
بر اساس تجزیه و تحلیل ۱۸۱۹۹۴ بیمار در سیستم سلامت دانمارک که بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۶ دچار حمله قلبی شده‌اند، در مقایسه با ۹۰۹۹۷۰ فرد در گروه کنترل که از نظر سن و جنس و سال تشخیص حمله قلبی مطابقت دارند، این کاهش خطر حدود ۲۰ درصد است.
علاوه بر این، در این مطالعه مشخص شد که احتمال ابتلا به پارکینسونیسم (این وضعیت نیز مشکلات حرکتی و سایر علائم مشابه پارکینسون را به همراه دارد؛ اما به عنوان خود پارکینسون طبقه‌بندی نشده است) پس از حمله قلبی تا ۲۸ درصد کاهش می‌یابد. پژوهش‌گران، شرکت کنندگان در این مطالعه را حداکثر به مدت ۲۱ سال پیگیری کردند.
ینس ساندبل، اپیدمیولوژیستی از بیمارستان دانشگاه آرهوس در دانمارک و نویسنده اول مقاله جدید، می‌گوید:
به نظر می‌رسد خطر پارکینسون در این بیماران در مقایسه با جمعیت عمومی کاهش یافته است.
این نخستین باری است که پژوهشی به بررسی خطر بیماری پارکینسون در بازماندگان حمله قلبی می‌پردازد و هنوز روز‌های اولیه برای کشف دلیل کاهش خطر قرار دارد. هم حملات قلبی و هم پارکینسون دارای مجموعه‌ی پیچیده‌ای از عوامل خطر هستند و ممکن است پاسخ این رابطه در جایی نهفته باشد.
برخی از عوامل خطر کلاسیک برای حملات قلبی عبارتند از: سیگار کشیدن، کلسترول بالا، فشار خون بالا و دیابت نوع ۲. این عوامل قبلاً با خطر کم‌تر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط بوده‌اند؛ بنابراین این پیوند‌ها ممکن است منجر به نتایج مشاهده شده در مطالعه جدید شوند.
با این‌حال، سایر عوامل خطر همچنان یکسان هستند. حملات قلبی و پارکینسون در افراد مسن بیشتر و در افرادی که بیشتر قهوه می‌نوشند و فعالیت بدنی بیشتری دارند کم‌تر است.
مطالعه جدید به پزشکان راهنمایی‌های بیشتری در مورد این‌که کجا توجه خود را بر افرادی که پس از حمله قلبی بهبود می‌یابند متمرکز کنند، می‌دهد.
دکتر ساندبل می‌گوید:
این نتایج برای پزشکانی که بیماران را پس از حمله قلبی را درمان می‌کنند، درس‌هایی خواهند داشت. این نتایج نشان می‌دهند که توان‌بخشی قلبی باید بر پیشگیری از سکته مغزی ایسکمیک، زوال عقل عروقی و سایر بیماری‌های قلبی عروقی مانند حمله قلبی جدید و نارسایی قلبی متمرکز شود.
با این‌حال، به نظر می‌رسد که کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون و پارکینسونیسم ممکن است پس از حمله قلبی در فرد ایجاد شود. مطالعات بیشتری به ویژه در گروه‌های نژادی و قومی متنوع‌تر (اگرچه این تحقیق از نمونه بزرگی استفاده کرد؛ اما آن‌ها عمدتاً سفید پوست بودند) برای اطمینان از این موضوع مورد نیاز است.
دکتر ساندبل می‌گوید:
ما قبلاً دریافته‌ایم که پس از حمله قلبی، خطر عوارض عصبی-عروقی مانند سکته مغزی ایسکمیک (سکته مغزی ناشی از لخته خون) یا زوال عقل عروقی به‌طور قابل توجهی افزایش می‌یابد؛ بنابراین یافتن خطر کم‌تر بیماری پارکینسون تا حدودی شگفت‌انگیز بود.
تحقیقات آینده همچنین باید تأثیر سیگار کشیدن و سطوح کلسترول بالا را بر رابطه بین بازماندگان حمله قلبی و کاهش خطر پارکینسون در نظر بگیرند؛ زیرا در این مطالعه به دقت مورد بررسی قرار نگرفت.
